Into the Mind of a Coach

«Κόουτς νοιώθω αδύναμος και κουρασμένος, να πάρω βιταμίνες;». Αυτό με ρώτησε πρόσφατα ένας ακόμα έφηβος αθλητής, πριν από μια προπόνηση. Σχεδόν όλοι από εμάς έχουμε δεχθεί σε κάποια στιγμή της καριέρας μας αυτήν την ερώτηση. Το ίδιο και οι περισσότεροι φυσιοθεραπευτές, γιατροί κτλ. Και συνήθως η απάντηση αβίαστα είναι «Πάρε την τάδε πολυβιταμίνη, Q10, βασιλικό πολτό, πρωτεϊνη, ηλεκτρολύτες», καθώς και ότι άλλο νομίζει ο καθένας ότι θα δυναμώσει τον αθλητή.  Δυστυχώς, ένας από τους πολλούς μύθους που κρατούν ακόμα καλά στην Ελληνική αθλητική – και όχι μόνο – κοινότητα, είναι ότι αν κάποιος νοιώθει αδύναμος, τότε πρέπει να πάρει βιταμίνες και θα αισθανθεί καλύτερα. Είναι κάτι σαν τις διατάσεις και τους τραυματισμούς ή το μυϊκό πιάσιμο: Αν ένας αθλητής τραυματιστεί μάλλον δεν έκανε καλές διατάσεις. Αν είναι πιασμένος, τότε πρέπει να κάνει διατάσεις για να ξεπιαστεί. Συμβουλές που δίνονται με μεγάλη σιγουριά, παρόλο που η έρευνα μάλλον τις διαψεύδει.  Το ίδιο ισχύει κ

Η συμμετοχή στον αθλητισμό προσδιορίζεται από πολλούς παράγοντες. Όμως η ικανοποίηση και οι απολαβές που παίρνουν οι συμμετέχοντες από αυτόν δεν είναι ίδιες για όλους. Κατά συνέπεια το ουσιαστικό πρόβλημα της διακοπής της συμμετοχής των παιδιών στο αθλητισμό σχετίζεται με ποικίλες νεανικές δραστηριότητες.  Δυστυχώς όμως σε πολλές περιπτώσεις σχετίζεται και με τη μεγάλη έλλειψη κατάλληλα διαμορφωμένων χώρων άθλησης, ειδικών προγραμμάτων και ειδικευμένων προπονητών.  Ανάμεσα σε άλλα αίτια μπορούμε να αναφέρουμε τα εξής:  - τα παιδιά δεν παίζουν αρκετό χρόνο στον αγώνα - τα παιδιά δεν διασκεδάζουν παίζοντας το παιχνίδι - δίνεται πολύ μεγάλη έμφαση στην επίτευξη της νίκης και όχι στον συναγωνισμό - οι γονείς και οι φίλοι τους δημιουργούν υπερβολικό άγχος - ύπαρξη (ή έτσι τουλάχιστον νομίζουν τα παιδιά) κακής προπονητικής καθοδήγησης - σύγκρούση ενδιαφερόντων από άλλες δραστηριότητες της ζωής των παιδιών Πιο αναλυτικά: Μικρή χρονικά συμμετοχή στους αγώνες