Into the Mind of a Coach

Αυτή τη χρονιά είμαι προπονητής σε τμήματα με παιδιά από 12 έως 15 ετών (μίνι και προπαιδικό). Εκτός, λοιπόν, του ότι είναι μια πολύ «φορτωμένη» χρονιά είναι και μια πολύ εκπαιδευτική χρονιά από προπονητικής άποψης. Πάντα με απασχολούσε το δίλλημα αν έπρεπε ή όχι να εφαρμόζονται σε αυτές τις ηλικίες σύνθετα επιθετικά συστήματα. Μήπως πρέπει αντί για «όμορφα» plays να διδάσκεται η συνεχόμενη κίνηση στην επίθεση (motion ή πάσα-κόψιμο); Παραθέτω λοιπόν παρακάτω κάποια συμπεράσματα στα οποία κατέληξα: 1. Οι νεαροί παίκτες (15 και κάτω) ξεχνούν την τυποποιημένη επίθεση και τα συστήματα, γιατί λοιπόν να ξοδεύεις χρόνο για αυτά στην προπόνηση. Ακόμα και με λίγο μεγαλύτερα παιδιά η επίθεση θα καταρρεύσει με μαθηματική ακρίβεια μετά από 3 ή 4 πάσες.  2. Οι περισσότεροι από τους πόντους που σκοράρουμε προέρχονται από αιφνιδιασμούς, κλεψίματα, λάθη αντιπάλων και επιθετικά ρημπάουντ. Δεν θα έπρεπε λοιπόν να ενσωματώσουμε στην προπόνηση περισσότερες ασκήσεις για αυτές τις ειδικές κατασ

Ο αθλητισμός δεν είναι απομονωμένος από την κοινωνία, αποτελεί ένα μικρόκοσμο της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Έτσι, αποτελεί πλάνη να πιστεύουμε ότι τα προβλήματα πειθαρχίας που υπάρχουν στην κοινωνία δεν θα υπάρξουν και στις ομάδες μας. Μπορούμε, λοιπόν, να ανεχτούμε την έλλειψη πειθαρχίας ή μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’αυτό.  Για να μάθουν οι νεαροί αθλητές να πειθαρχούν χρειάζεται καθοδήγηση. Οι προπονητές είναι αυτοί που πρέπει να παρέχουν αυτήν τη καθοδήγηση. Οι προπονητές πρέπει να θέτουν τα όρια, εφαρμόζοντας δίκαιους κανόνες, που προσεχτικά περιγράφουν τις προσδοκίες στη συμπεριφορά των μελών μιας ομάδας. Οι κανόνες αυτοί πρέπει να είναι ξεκάθαροι, ώστε να μην αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης ή παρεξήγησης. Παραδοσιακά, ο προπονητής είναι αυτός που παρέχει τη σωστή υποδομή για να αναπτύσσουν οι αθλητές τις ικανότητές τους και την αγάπη τους για το άθλημα.  Πολλοί από τους σημερινούς αθλητές αναζητούν μια δομημένη «πειθαρχία» στις ομάδες τους, ακόμα και όταν αυτή δεν αποτε

Άγχος ονομάζουμε ένα αρνητικό συναίσθημα που προέρχεται από υπερβολική διέγερση και ανησυχία. Σε κάθε άτομο υπάρχει μια προδιάθεση για άγχος, η οποία συμβάλλει αρνητικά ή θετικά στη δημιουργία άγχους που προέρχεται από το συγκεκριμένο γεγονός. Το άγχος που προέρχεται από τον αθλητικό ανταγωνισμό αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νεαροί αθλητές γιατί βασικά αισθάνονται το φόβο της αποτυχίας.  Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι ο ανταγωνισμός δημιουργεί άγχος ιδιαίτερα στα παιδιά. Όταν τα παιδιά αισθάνονται ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν ανάλογα με τις απαιτήσεις του ανταγωνισμού γιατί διακινδυνεύουν να ηττηθούν, να αξιολογηθεί αρνητικά η αθλητική τους εμφάνιση και τελικά να χάσουν τον αυτοσεβασμό τους κυριεύονται από άγχος.  Το άγχος λόγω ανταγωνισμού μπορεί να παρουσιαστεί οποτεδήποτε: λίγο πριν, κατά την διάρκεια ή αμέσως μετά τον αγώνα. Ιδιαίτερα αυτό το είδος άγχους εμφανίζεται, όταν υπάρχει ένας σημαντικός αγώνας στο άμεσο μέλλον ή η από