Ψεύτικη Σκληράδα..

Η καραντίνα των τελευταίων μηνών, εκτός του υποχρεωτικού εγκλεισμού, έφερε μαζί της και πολλά ωραία πράγματα, όπως περισσότερο χρόνο με την οικογένεια και κυρίως τα παιδιά, αλλά και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ενδοσκόπηση, προσωπικές αναζητήσεις και ανησυχίες.

Προσωπικά, κατάφερα να κάνω κάτι που το ήθελα και το σκεφτόμουν από καιρό. Να ασχοληθώ με το ξεχασμένο μου blog. Αφού, ξαναδιάβασα όλα τα άρθρα και απόρησα με την όρεξη και τον χρόνο που κάποτε μπορούσα να διαθέσω, συνειδητοποίησα ότι το κίνητρο για να το κάνεις αυτό είναι η αγάπη. Αγάπη για το άθλημα, αγάπη για τους νεαρούς αθλητές σου, γιατί εδώ που τα λέμε δεν σε διαβάζουν και πολλοί άλλοι.. 

Έχοντας λοιπόν κατά νου κάποιους νεαρούς αθλητές μου, που πλέον πάτησαν τα 20+, θα αναφερθώ σε ένα θέμα που πάντα ήθελα να θίξω. Βασική αφορμή αποτέλεσε και η πρόσφατη προβολή του “The Last Dance” με πρωταγωνιστή τον αξεπέραστο Michael Jordan, στο mentality του οποίου έχω αναφερθεί και σε άλλα άρθρα. Το θέμα του άρθρου είναι το «Toughness» ή καλύτερα η παρεξηγημένη έννοια αυτού.. 

Αν προσπαθήσουμε να αποδώσουμε τον όρο στα ελληνικά μπορούμε να μιλήσουμε για ανθεκτικότητα, αντοχή ή «σκληράδα», είτε σωματική είτε πνευματική. Η «σκληράδα» λοιπόν είναι ένα χαρακτηριστικό που κάθε προπονητής θέλει στην ομάδα του σαν σύνολο και στους παίκτες του ξεχωριστά. 

Θα αναφερθώ, όμως στο χαρακτηριστικό αυτό, από μια διαφορετική οπτική γωνία, αυτήν της δήθεν σκληράδας (“fake”, που είναι και της μόδας). Μια οπτική που πάντα μιλούσα στους παίκτες μου για αυτήν και για το πώς μπορούν να την αποφύγουν. Και πιστέψτε με είναι αρκετά δύσκολο, καθώς τα πρότυπα που έρχονται από το NBA και το YouTube, μπερδεύουν τους νεαρούς αθλητές που δεν κατανοούν ότι πίσω από κάποιες συμπεριφορές κρύβονται τόνοι σκληρής δουλειάς.

Ακολουθεί μια μικρή λίστα με τα πράγματα που φανερώνουν «ψεύτικη σκληράδα»:

1. “Trash Talking”

δηλαδή να προσπαθείς με βωμολοχίες(βρισιές) και μιλώντας άσχημα να επηρεάσεις το παιχνίδι του αντιπάλου. Στους παίκτες αρέσει να επιδίδονται σε “Trash Talking” θεωρώντας ότι είναι “cool” και επειδή είναι κάτι που έγινε και συνεχίζει να γίνεται από τους καλύτερους του αθλήματος. 

Θα σας αναφέρω γιατί οι περισσότεροι παίκτες και κυρίως οι νεαροί αθλητές δεν πρέπει να το κάνουν:

-Πολλοί νέοι παίκτες που επιδίδονται σε “Trash Talking” καταλήγουν να βγαίνουν από το παιχνίδι τους και να χάνουν τη συγκέντρωσή τους περισσότερο από όσο καταφέρνουν τελικά να επηρεάσουν το παιχνίδι του αντιπάλου τους.

-Για να υποστηρίξουν στη συνέχεια τη συμπεριφορά αυτή, αρχίζουν να παίρνουν άσχημες επιλογές που βλάπτουν τελικά την ομάδα. 

2. Καυγάδες (Fighting) με αντιπάλους 

Για να είμαστε ειλικρινείς , όταν πρόκειται για «αγώνες μπάσκετ» δύο παίκτες που μαλώνουν ... περιμένουν τους συμπαίκτες τους να μπουν στη μέση ... και στη συνέχεια προσποιούνται ότι ορμούν ο ένας στον άλλο ενώ οι συμπαίκτες τους τους συγκρατούν. 

Είναι σχεδόν διασκεδαστικό όταν συμβαίνει αυτό. 

Κανείς σε ένα γήπεδο μπάσκετ δεν θέλει πραγματικά να «παλέψει» με τον αντίπαλο. Πολλοί παίκτες όμως πιστεύοντας ότι είναι “cool” και ότι δείχνει σκληράδα ενεργούν με αυτόν τον τρόπο. 

3. Διαφωνίες με τον Διαιτητή ή τον Προπονητή 

Κλείνοντας, πολλοί παίκτες πιστεύουν ότι δείχνει "σκληράδα" το να διαφωνούν με έναν προπονητή ή τον διαιτητή. Αυτό πραγματικά δεν το καταλαβαίνω ... αλλά το βλέπω συνεχώς στα γήπεδα. Είναι σαν οι παίκτες να θέλουν να αποδείξουν ότι δεν χρειάζεται να ακούν τους ενήλικες ή θέλουν να δείξουν ότι είναι ατίθασοι ... ή κάτι τέτοιο. 

Αυτό το τελευταίο βρίσκεται όσο πιο μακριά γίνεται από την πραγματική «σκληράδα». 

Κλείνοντας, να αναφέρω ότι η μεγαλύτερη αλήθεια είναι ότι χρειάζεται μεγάλη «σκληράδα» για να είναι κάποιος “coachable” σαν αθλητής. Δηλαδή, να είναι ανοιχτός και να ακούει ανατροφοδότηση με σκοπό να βελτιωθεί, ικανός να λαμβάνει κριτική χωρίς να το παίρνει προσωπικά κ.α.