Είναι δικό μου λάθος ή βρίσκετε δικαιολογίες;

Ίσως να είναι δικό μου λάθος. Ίσως να σας έκανα να πιστεύετε ότι ήταν εύκολο, ενώ δεν ήταν. Ίσως σας έκανα να νομίζετε ότι τα highlights ξεκινούσαν στη γραμμή των βολών και όχι στο γυμναστήριο. Ίσως να σας έκανα να πιστέψετε ότι κάθε σουτ που έκανα κέρδισε παιχνίδια. Ότι το παιχνίδι μου χτίστηκε στα φλας και όχι στη φωτιά. Ίσως να είναι δικό μου λάθος που δεν είδατε ότι η αποτυχία μου έδωσε δύναμη. Ότι ο πόνος ήταν το κίνητρό μου. Ίσως σας έκανα να πιστέψετε ότι το μπάσκετ ήταν ένα θεόσταλτο δώρο και όχι κάτι που δούλευα για αυτό ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ. Ίσως κατέστρεψα το παιχνίδι. Ή, ίσως απλά βρίσκετε δικαιολογίες! 

Με αφορμή τα πεντηκοστά γενέθλια του Michael Jordan δημοσιεύτηκαν άρθρα και έγιναν αφιερώματα από όλα τα site μπασκετικού ενδιαφέροντος και μη. Ο ιστός κυριολεκτικά κατακλείστηκε από videos και απόψεις γύρω από τη ζωή και τα επιτεύγματα του, κατά γενική ομολογία, σπουδαιότερου αθλητή στην ιστορία του παγκόσμιου Μπάσκετ. Μια ακόμα αναφορά τη θεωρούσα περιττή. Ώσπου διάβασα ένα άρθρο στην αθλητική ιστοσελίδα contra.gr, το οποίο παρουσιάζει τη δουλειά, σκληρή προπόνηση, επιμονή, υπομονή και αφοσίωση που κρύβεται πίσω από όλα αυτά τα επιτεύγματα. Επικεντρώνεται στα ποιοτικά χαρακτηριστικά του αθλητή που και εμείς προσπαθούμε μέσα από την ιστοσελίδα μας να περάσουμε στους νέους αθλητές. Το στοίχημα είναι με τον ίδιο μας τον εαυτό. Να γινόμαστε καλύτεροι απ’ότι ήμασταν την προηγούμενη μέρα. Μόνο μέσα από σκληρή προσπάθεια μπορούμε να καταφέρουμε κάτι. Τα όρια τα τοποθετούμε μόνο εμείς οι ίδιοι.

«Ήταν ο καλύτερος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών, είναι ακόμα ο καλύτερος όλων των εποχών». Κι όμως, αυτές οι φράσεις αδικούν τον Μάικλ Τζόρνταν, και μάλιστα πολύ. Γιατί; Γιατί ο Τζόρνταν δεν ήταν ο καλύτερος. Έγινε ο καλύτερος. Έγινε ο μεγαλύτερος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών, όταν "ανάγκασε" τον εαυτό του, όχι μόνο να γίνει η καλύτερη εκδοχή του, αλλά να γίνει κάτι που κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Κάτι που δεν προϋπήρχε μέχρι να το εμφανίσει ο ίδιος στο παρκέ. 

Ποια η διαφορά του “ήταν” με το “έγινε” και γιατί τον αδικεί; Το “ήταν” ορίζει το πρωτογενές ταλέντο, τα ήδη υπάρχοντα προσόντα. Το “έγινε” ορίζει αυτά που προσέθεσε η δουλειά, ο χαρακτήρας, το μυαλό, η προσωπικότητα. 

Κι η αδικία έγκειται στο γεγονός πως ο Τζόρνταν δεν γεννήθηκε ως ο καλύτερος, ούτε εμφανίστηκε ως ο καλύτερος. Έγινε στην πορεία, επειδή εκείνος έβαλε στόχους και όρια πέρα από κάθε προηγούμενο και επειδή φρόντισε να τους πετύχει και να ξεπεράσει τα πάντα, να πετύχει αυτά που ήταν αδύνατα. Κι αυτό που έφτασε να γίνει είναι άδικο να αποδίδεται εσφαλμένα στα εκπληκτικά του προσόντα, στο πρωτογενές ταλέντο του, στο όποιο “θεόσταλτο δώρο”. 

Ο καλύτερος όλων των εποχών. Δεν ήταν. Έγινε. Γιατί όπως δήλωσε κι ο ίδιος, “ποτέ μη λες ποτέ, γιατί τα όρια, όπως και οι φόβοι, είναι συχνά απλώς μια ψευδαίσθηση”. 

Και μπορεί ο ίδιος να αναρωτήθηκε στην παραπάνω διαφήμιση αν η λανθασμένη μας άποψη ήταν δικό του λάθος, αλλά έχει δίκιο στην τελευταία του ατάκα. Το λάθος είναι δικό μας. Δεν φταίει αυτός που νομίζουμε πως όλα έγιναν εξαιτίας ενός πρωτοφανούς κι ανεπανάληπτου ταλέντου. Φταίμε εμείς που μας είναι βολικό να βρίσκουμε στο “θεϊκό ταλέντο” την εξήγηση για το μεγαλείο του. Φταίνε αυτοί που θέλησαν ή θέλουν να τον φτάσουν, γιατί εκεί, στο ταλέντο, βρίσκουν δικαιολογία που δεν τα καταφέρνουν. Ενώ ο ίδιος δεν αποδέχθηκε ποτέ πως “δεν γίνεται, υπάρχει όριο”. Κι αυτή, τελικώς, ήταν, είναι και θα είναι η διαφορά.